Kameni prosfora deux felicita eterna - wieczór poezji Martina Gaety

O autorze:

Kajtek Wójcik, latek siedemnaście i pół, sięga głową ponad stół.
więcej nie umiem. Na ogół noszę dwa różne buty i płaszcz w maju. Trochę
dużo przeklinam i trochę częściej narzekam, ale staram się zachować pozory
obiektywizmu i zachwycać światem (a przynajmniej zostawić [świat] lepszym
niż go zastałem, jeśli faktycznie nie umiem się porządnie zachwycić).
Śmieję się z coach'ów, po czym spisuję równie utopijną ideologię, jednak
opierającą się na logice i empatii (bardziej niż na egoizmie nawet) po czym
zachwycam się, jakim to wielkim geniuszem nie jestem. Tworzę dość
absurdalne i agresywne rzeczy, o których nie powiem, że mimują
rzeczywistość, bo ciężko o bardziej banalną sentencję. Wyrażam dość dziwne
przerażenie, wywołujące śmiech u części odbiorców, choć osobiście się go
boję. W przyszłości planuję zostać bezdomnym na ulicach Neapolu - wcześniej
liczyłem na Florencję, ale kilka gier opiera swoją akcję o to miasto i
teraz jest zbyt banalne. Jeśli się uda, pobiję życiowy rekord van Gogha w
ilości sprzedanych dzieł i zrobię coś z minimalnie głębszym przekazem.
"Przekaz" w jakimkolwiek opisie brzmi banalnie. Może po prostu jest
banalny. Oby nie.