Wędro­wa­nie po Górach Sto­ło­wych nie przy­po­mina kla­sycz­nej wspi­naczki na szczyty i scho­dze­nia w doliny, zna­nej z innych pol­skich gór. Tutaj trzeba – nie­raz dosłow­nie – prze­ci­skać się pomię­dzy ska­łami, które wydają się spe­cjal­nie tak uło­żone, żeby pozo­sta­wić tylko wąskie i niskie przej­ście dla wta­jem­ni­czo­nych. Na szczę­ście są tablice wska­zu­jące bez­pieczne ścieżki i kie­runki. Ale skąd się wzięły tak prze­dziwne for­ma­cje olbrzy­mich gła­zów? Nau­kowcy mówią, że histo­ria gór Sto­ło­wych zaczęła się po gór­nej kre­dzie, potem wypię­trze­nia w oli­go­ce­nie i plio­ce­nie, a następ­nie … Nie jestem geo­lo­giem. 

Mogło być rów­nież tak, że to Duch Gór poroz­rzu­cał skały w wiel­kiej zło­ści. Rze­piór wpa­dał w gniew za każ­dym razem, kiedy usły­szał swoje prze­zwi­sko „Liczy­rzepa”. To prze­śmiew­cze okre­śle­nie, niczym dru­gie imię, przy­lgnęło do niego po histo­rii z księż­niczką Emmą. Zako­chał się w niej bez wza­jem­no­ści i zamknął w nie­do­stęp­nej wieży. Kiedy powie­działa, że tęskni za rodziną, przy­niósł jej rzepy i obie­cał, że każda rzepa zmieni się w kogo lub w co księż­niczka zechce. Wszystko po to, żeby nie czuła się samotna. Emma obmy­śliła plan ucieczki i wysłała Ducha Gór po wię­cej rzep. Tłu­ma­czyła, że ma dużą rodzinę i wielu przy­ja­ciół. Kiedy duch wyru­szył na poszu­ki­wa­nie, księż­niczka zmie­niła naj­więk­szą rzepę w skrzy­dla­tego rumaka i ucie­kła z wieży. Wielki żal i złość ducha gór do dzi­siaj roz­brzmiewa w wichu­rach, burzach i ule­wach w tej oko­licy. �To tylko jedna z wer­sji. Inną przy­czyną powsta­nia zwa­lisk skal­nych mogła być chęć ukry­cia licz­nych skar­bów przed oczami ludzi. Co prawda złota i dro­gich kamieni pil­nuje dwa­na­ście naj­sil­niej­szych i naj­od­waż­niej­szych kra­snali z Kar­ko­no­szy, ale ostroż­no­ści ni­gdy za wiele. Osu­wi­ska mogły się rów­nież poja­wić w trak­cie wiel­kiego sporu Kar­ko­no­sza (to kolejne z imion Rze­pióra) z Władcą Tatr. Nie wia­domo. 

Poje­cha­łem w Góry Sto­łowe z nutą nadziei, że usły­szę jakieś – choćby odle­głe – echo tych daw­nych wyda­rzeń. Ślad Rze­pióra, jego śmiech albo złorzeczenie nie­sione wia­trem, cień szaty w roz­wie­wa­ją­cej się mgle. Czy moje nadzieje się speł­niły? Cho­dziłem wśród skał spo­wi­tych mgłą, niebo było pochmurne, a zała­ma­nie pogody nade­szło dość nie­ocze­ki­wa­nie. Ucie­szę się, jeżeli dostrze­że­cie Pań­stwo na zdję­ciach ten nastrój. Bo jeśli cho­dzi o ślad Ducha Gór… Może Wy go znaj­dzie­cie na tych foto­gra­fiach?��Zapra­szam do poszu­ki­wań.