Styczniowa odsłona cyklu "Sztuka w kadrze" po raz pierwszy zaprowadzi nas na kontynent amerykański. Tym razem tematyką spotkania będzie sztuka współczesna. Zapraszamy na pokaz filmu dokumentalnego i warsztaty po filmie w niedzielę, 15 stycznia, o godzinie 13.30.
HOPPER. AMERYKAŃSKA LOVE STORY
Hopper - An American Love Story
Wielka Brytania 2022, 94 min
reżyseria: Phil Grabsky
Dzieła Edwarda Hoppera to chyba najbardziej rozpoznawalna i wpływowa sztuka USA. Jego jednym z najpopularniejszych obrazów olejnych są „Nocne marki” z 1942 roku, znane także pod wcześniejszym tytułem „Nocne jastrzębie”. Hopper czerpał z wielkiego Degasa, z niego zaś Mark Rothko, Banksy, Alfred Hitchcock (dom na wzgórzu w Psychozie) czy David Lynch, a nawet twórcy serialu Simpsonowie… Wszyscy oni inspirowali się wyjątkowym sposobem, w jaki Hopper uwieczniał amerykańskie życie. Hopper początkowo malował plenerowe obrazy w duchu impresjonizmu, a od lat 20. XX wieku dominującym tematem w jego twórczości stało się współczesne miasto amerykańskie i jego mieszkańcy. Przedstawiani przez Hoppera ludzie i rzeczy zdają się istnieć poza realnym czasem i przestrzenią, co nadaje jego obrazom niemal metafizyczny charakter.
Kim był ten walczący o sławę młody nowojorski ilustrator? Jaki wpływ na jego późniejszą twórczość miała jego żona Josephine Nivison, która zrezygnowała z obiecującej kariery artystycznej, by zostać jego menedżerką?
Film Phila Grabsky’ego potwierdza tylko, że Hopper to wyjątkowy artysta, którego twórczość jest dostępna zarówno dla przypadkowego, jak i krytycznego obserwatora. Powstał przy okazji przygotowywanej przez Whitney Museum of American Art w Nowym Jorku wystawy Nowy Jork Edwarda Hoppera (19.10.2022–05.03.2023).
Po seansie zapraszamy na warsztaty plastyczne pod kierunkiem Kamili Bednarz. Uczestnicy warsztatu nawiążą dialog między malarstwem a filmem. Inspiracją będzie wyjątkowy sposób operowania przez artystę światłem i kolorem a także kompozycja i aranżacja, z jaką Hopper przedstawiał przedmioty i ludzi na swoich obrazach.
termin: 15 stycznia po seansie /około 15.00/
miejsce: sala plastyczna, Emcek, 3 Maja 22
czas trwania: 2 godziny
koszt: 20,00 zł (płatne w kasie kina)
uczestnicy: maksymalnie 10 osób, 18+
zapisy/kontakt: mejlowe Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript. lub telefoniczne 507 846 243
Organizator zapewnia potrzebne narzędzia i materiały. Nie trzeba posiadać żadnego doświadczenia ani talentów, niezbędna jest natomiast otwartość, ciekawość i chęć poznania nowych rzeczy.
Kamila Bednarz ukończyła koszaliński Wydział Architektury i Wzornictwa oraz warszawską Szkołę Projektowania Biżuterii. Oprócz wykonywania biżuterii uprawia malarstwo, rzeźbę oraz sztukę ziemi. W twórczości łączy naturę z kulturą. Jej prace rozpięte między realną formą a sennym marzeniem są bliskie poetyce realizmu magicznego i surrealizmu. Z pasją szuka nowych możliwości tkwiących w każdym, czasem już bezużytecznym, przedmiocie. Artystyczna wypowiedź jest dla niej formą rozmowy ze światem. Tworząc biżuterię, obiekt lub instalację artystka pragnie wyrazić swoją wdzięczność Matce Ziemi. Prywatnie jest mamą dwójki dzieci, które wychowuje przez sztukę, głęboko wierząc,że kreatywność jest w życiu najważniejsza.
Edward Hopper (1882-1967) - malarz, grafik i ilustrator, jeden z najważniejszych artystów XX-wiecznych w Stanach Zjednoczonych. Dominującym tematem twórczości Hoppera było współczesne amerykańskie miasto i jego mieszkańcy: przedstawiciele klasy średniej, urzędnicy i sekretarki, klienci sklepów i barów, dojrzałe kobiety w pokojach hotelowych. W swych obrazach ukazywał typowy, pozbawiony charakteru i przygnębiający pejzaż miejski, z biurami, stacjami benzynowymi, kinami, zimnymi wnętrzami tanich hoteli i moteli. Na tym tle przedstawiał ludzi – zagubionych, samotnych i obojętnych wobec siebie. Wewnętrzne wyciszenie, lakoniczność motywów i sugestywność wizji przy jednoczesnej oszczędności środków wyrazu sprawiają, że przedstawiani przez Hoppera ludzie i rzeczy zdają się istnieć poza realnym czasem i przestrzenią, co nadaje jego obrazom niemal metafizyczny charakter. Jego obrazy są jak kadry z filmów. Każdy opowiada historię, a bije z niego melancholia. „Nie maluję smutku ani samotności. Staram się tylko namalować światło na ścianie” – odpowiadał niezmiennie Edward Hopper. Nie miał, w przeciwieństwie do wielu kolegów po fachu, godnej artysty pierwszej połowy XX wieku biografii, pełnej zwrotów akcji. Nigdy nie przymierał głodem, stał się sławny i poważany jeszcze za życia, był wierny swej żonie, dożył sędziwego wieku. Po sukcesie Hopper nie zamierzał grzać się w blasku fleszy. Sława nie zmieniła jego charakteru. Pozostał wycofanym samotnikiem, który najlepiej czuł się w swojej pracowni i na łonie natury.
