Z nieukrywaną radością informujemy, że po rocznej przerwie na mapę Słupska wraca Objazdowy Festiwal Filmowy WATCH DOCS. Prawa człowieka w filmie.

Wydarzenie organizowane przez Helsińską Fundację Praw Człowieka to jedna z największych na świecie imprez filmowych poświęconych prawom jednostki. Od lat, we współpracy z partnerami z całej Polski, po warszawskiej międzynarodowej odsłonie festiwal rusza w trasę.

Festiwal WATCH DOCS do Słupska zawita już po raz czternasty. Lokalna edycja odbędzie się w dniach 2-8 sierpnia 2021, a dzięki współpracy kina Rejs Słupskiego Ośrodka Kultury, Antrakt Kawiarni Artystycznej i Social Club Domówka pokazy filmowe będą dostępne dla widzów w różnych częściach miasta.

W programie festiwalu znalazło się blisko 20 filmów dokumentalnych, wśród nich: „Pewnego razu w Wenezueli” - zwycięzca 20. MFF WATCH DOCS , poetycka próba zmierzenia się z kryzysem klimatycznym „Kiedy już wiesz”, trzymający w napięciu „Tylko diabeł żyje bez nadziei”, którego bohaterka walczy o uwolnienie niesłusznie skazanego brata, „Morze pod prądem” i „Stolen Fish. Kiedy zabraknie ryb”, czyli wnikliwe spojrzenie na masowe połowy oraz ich wpływ na życie lokalnych społeczności, a także poruszające „Zatrute serce” o prześladowania osób LGBT żyjących w Rosji.

W repertuarze nie mogło zabraknąć również polskich akcentów. Szczególnie polecamy film Roberta Kowalskiego „Potomkowie cywilizacji łacińskiej” pokazujący, jak w ciągu ostatnich pięciu lat zmieniał się organizowany w Warszawie Marsz Niepodległości oraz „Punkt zapalny” opowiadający historię słynnej tęczowej instalacji Julity Wójcik.

Wstęp na pokazy jest bezpłatny, liczba miejsc ograniczona.

Festiwalowi towarzyszyć będzie wystawa on-line pod hasłem "Twarze Białoruskiego Protestu". Prace autorstwa autorstwa Nadzeyi Makeyevej oglądać będzie można na stronie sok.slupsk.pl.

ANTRAKT

2 sierpnia, poniedziałek
18:00 Jovanna dla klimatu
20:00 Kiedy już wiesz

3 sierpnia, wtorek
18:00 Pewnego razu w Wenezueli
20:00 Czysta Sztuka

4 sierpnia, środa
18:00 Złota Trucizna
20:00 Tysiąc Tóg

5 sierpnia, czwartek
18:00 Wszystkie życia Kodżina
20:00 Zatrute serce

DOMÓWKA

2 sierpnia, poniedziałek
18:30 Czysta Sztuka
19:30 Potomkowie cywilizacji łacińskiej

3 sierpnia, wtorek
18:30 Kiedy już wiesz
20:20 Jeszcze będzie normalnie
20:30 Jak mogę ci pomóc

4 sierpnia, środa
18:30 Wszystkie życia Kodżin
20:00 Zatrute serce

5 sierpnia, czwartek
18:30 Zielone kłamstwa
20:10 Jovanna dla klimatu

6 sierpnia, piątek
18:30 Tylko diabeł żyje bez nadziei
20:00 Stolen Fish. Kiedy zabraknie ryb

REJS

4 sierpnia, środa
16:00 Pewnego razu w Wenezueli

5 sierpnia, czwartek
18:00 Morze pod prądem

6 sierpnia, piątek
20:00 Wyzwolenie

7 sierpnia, sobota
20:00 Zmiana trasy, Jak mogę ci pomóc

8 sierpnia, niedziela
18:00 Kiedy już wiesz + dyskusja

SZKOŁA KULTURY – REJS W PLENERZE

6 sierpnia, piątek
21:30 Punkt zapalny + dyskusja

7 sierpnia /sobota/
21:30 Tęczowa rodzina + dyskusja

MIEJSCA FESTIWALOWE:

kino Rejs /Emcek/
al. 3 Maja 22, tel. 507 846 243

Szkoła Kultury /pokazy plenerowe, w razie niepogody zostaną przeniesione do kina Rejs/
ul. Banacha 17, tel. 507 846 243

Antrakt Kawiarnia Artystyczna
ul. Kilińskiego 11, tel. 577 074 174

Social Club Domówka
ul. Tuwima 17, tel. 796 061 078

organizator: Helsińska Fundacja Praw Człowieka
współorganizator: Słupski Ośrodek Kultury

współfinansowanie: Unia Europejska, Ambasada USA, Miasto Stołeczne Warszawa, Polski Instytut Sztuki Filmowej, Open Society Foundations, Ambasada Królestwa Niderlandów
Projekt współfinansowany przez Unię Europejską w ramach programu dotacji Parlamentu Europejskiego w dziedzinie komunikacji. Parlament Europejski nie uczestniczył w przygotowaniu materiałów; podane informacje nie są dla niego wiążące i nie ponosi on żadnej odpowiedzialności za informacje i stanowiska wyrażone w ramach projektu, za które zgodnie z mającymi zastosowanie przepisami odpowiedzialni są wyłącznie organizatorzy. Parlament Europejski nie może być również pociągany do odpowiedzialności za pośrednie lub bezpośrednie szkody mogące wynikać z realizacji projektu.

OPISY FILMÓW

Czysta sztuka
Polska 2019, 51 min
reż. Maksim Szwed

Białoruski artysta podąża śladem pracowników miejskiej administracji zamalowujących graffiti. W tle – monumentalna architektura Mińska, przygotowania do wielkiej defilady i wszechobecni tajniacy.

„Maksim Szwed podąża w swoim filmie śladami mińskiego artysty – Zahara Cudina, jednego z najciekawszych białoruskich młodych malarzy. Cudin inspiruje się działalnością… pracowników miejskiej administracji zamalowujących graffiti. Szarobure prostokąty skrywające osobiste wyznania, ale i polityczne hasła, stają się pretekstem do sformułowania żartobliwego artystycznego manifestu, nawiązującego do suprematyzmu Malewicza. Malarz spacerujący po mieście z wielkim białym płótnem przyciąga uwagę przechodniów, którzy chętnie angażują się w dyskusje o sztuce i życiu, oraz wszechobecnych tajniaków, węszących „polityczną prowokację”. „Czysta sztuka” to także film o Mińsku – jego monumentalnej architekturze, szerokich promenadach i wielkich blokowiskach. W tle co chwila pojawiają się maszerujący żołnierze, czołgi i transportery opancerzone. Pokaz siły w postaci wielkiej defilady metaforycznie zapowiada konfrontację władzy ze społeczeństwem”. /Konrad Wirkowski/

Jak mogę ci pomóc?
Białoruś 2020, 10 min
reż. Jekaterina Markawiec

Psychologowie-wolontariusze pomagają pobitym przez milicję uczestnikom protestów.

"Jekaterina Markawiec przygląda się w swoim filmie psychologom, którzy założyli wolontariackie centrum pomocy dla osób poszkodowanych podczas protestów. Wyrzucenie z siebie traumatycznych przeżyć przynosi pobitym ulgę. Nie ma jednak wątpliwości, że niespotykana brutalność milicyjnych ataków pozostawi w ich psychice głębokie ślady”. /Konrad Wirkowski/

Jeszcze będzie normalnie
Białoruś 2020, 10 min
reż. Andrej Kuciła

Znana białoruska dziennikarka trafia do szpitala po pobiciu przez milicję.

"Bohaterką powstałego dosłownie kilka dni po wybuchu masowych protestów na Białorusi filmu jest znana białoruska dziennikarka telewizyjna. Andrej Kuciła obserwuje ją w szpitalu, do którego trafiła po pobiciu przez milicję podczas demonstracji przeciwko sfałszowanym wyborom. Dlaczego, mając tak wiele do stracenia, zdecydowała się zaryzykować swoją pozycję i jak wyobraża sobie przyszłość?” /Konrad Wirkowski/

Jovanna dla klimatu
Holandia 2019, 15 min
reż. Mirjam Marks

Nastoletnia Jovanna strajkuje – nowe pokolenie nadaje ton walce z globalnym ociepleniem.

Jovannę, jak wielu młodych ludzi, zainspirowała do działania na rzecz klimatu szwedzka nastolatka Greta Thunberg. Idąc w jej ślady, Jovanna co piątek wychodzi na ulice w ramach “strajku szkolnego dla klimatu”, aby zwrócić uwagę dorosłych na problem, jakim jest widmo katastrofy klimatycznej. Dobrze wie, że spokojną przyszłość jej i jej rówieśnikom zapewnić może tylko natychmiastowe działanie. Wydaje się, że zdaje sobie z tego sprawę nawet lepiej niż politycy, których wzywa, by w końcu zadbali o planetę. Wie, że dzieci nie mogą głosować, dlatego nie pozostaje jej nic innego, jak manifestowanie w przestrzeni publicznej. Ta niezwykle dojrzała jak na swój wiek młoda Holenderka nie jest gołosłowna. Nie je mięsa, w domu nie ma lodówki, zrezygnowała z podróżowania samolotami, czasem marzy jej się słodki deser, którego sobie jednak odmawia, ponieważ jest zapakowany w plastikowe opakowanie. Role się odwróciły – to młodzież daje ważną lekcję troski o środowisko dorosłym. Tylko czy zdołamy ją na czas odrobić?

Kiedy już wiesz
Francja 2020, 104 min
reż. Emmanuel Cappellin

Od klimatycznej depresji do poszukiwania praktycznych rozwiązań na trudne czasy.

"Jakie to uczucie, kiedy już wiesz, że nie zdarzy się cud, który powstrzyma klimatyczną katastrofę? Jako zaangażowany filmowiec i aktywista, Emmanuel Cappellin postanowił poświęcić swój film kwestii globalnego ocieplenia. Podczas podróży do Chin na pokładzie gigantycznego kontenerowca doznał załamania nerwowego. Klimatyczna depresja zmusiła go do przewartościowania życia i dokonania kilku kluczowych wyborów. Ale jego film nie jest kroniką wewnętrznych rozterek. Wychodząc od bardzo osobistych przeżyć, Cappellin nie traci z oczu szerszego kontekstu. Zamiast tworzyć kolejne ostrzeżenie przed nadciągającym kryzysem wskazuje, jak zminimalizować jego skutki. Odwiedza ludzi, którzy musieli nauczyć się radzenia sobie z ekstremalnymi zjawiskami pogodowymi i ich następstwami. Rozmawia z ekspertami, którzy szukają praktycznych rozwiązań na trudne czasy. Z niełatwymi pytaniami, które stawia jego film, prędzej czy później będziemy musieli się zmierzyć wszyscy”. /Konrad Wirkowski/

Morze pod prądem
USA, Kambodża 2020, 86 min
reż. Christopher Smith

Amerykański płetwonurek walczy z nielegalnymi połowami u wybrzeży Kambodży.

"Christopher Smith śledzi w swoim ekologicznym thrillerze poczynania australijskiego dziennikarza śledczego – Matta Bloomberga – i aktywisty Paula Ferbera, którzy łączą siły w walce o ocalenie unikalnego morskiego ekosystemu u wybrzeży Kambodży. Ferber niegdyś prowadził w okolicy szkołę nurkowania. Dziś przewodzi grupie miejscowej młodzieży, która nie chce patrzeć obojętnie na to, jak rabunkowe połowy niszczą unikalne zasoby morskiej fauny. Walka z rybacką mafią bywa niebezpieczna. Szczególnie, że tutejsi rybacy nie mają nic do stracenia. Praca na morzu to w tej okolicy jedyna szansa na zarobienie paru groszy. Tymczasem miejscowe władze zdają się nie zauważać problemu. Podczas niespodziewanych spotkań na morzu w ruch idą morskie kusze, kłusownicy próbują zatopić lub przynajmniej uszkodzić łodzie aktywistów. Ci znajdą jednak sposób na to, by zatrzymać wielkie trały, ogałacające dno morza ze wszystkiego, co żyje”. /Konrad Wirkowski/

Pewnego razu w Wenezueli
Wenezuela, Wielka Brytania, Brazylia, Austria 2020, 99 min
reż. Anabel Rodríguez Ríos

Czy władza pomoże uratować Congo Mirador – pływającą wieś na jeziorze Maracaibo? Czy jej mieszkańcy uratują władzę, trzymającą się już tylko dzięki korupcji i propagandzie?

„Congo Mirador to pływająca rybacka osada na jeziorze Maracaibo. Choć widoki zapierają dech w piersiach, nie żyje się tu łatwo. Jezioro zarasta, wodę zanieczyszczają odpady z pobliskiej rafinerii. Jak w soczewce widać tu wszystkie problemy Wenezueli. Wieloletnie zaniedbania niewydolnego systemu, który, by przetrwać, posiłkuje się korupcją – na tyle powszechną, że nikt nawet nie próbuje jej ukrywać. Krzykliwą propagandę, maskującą chroniczne braki w zaopatrzeniu. Choć na ścianach wciąż wiszą plakaty z Chavezem, prawie nikt już tu nie wierzy w rewolucyjne ideały. Wioska rozłazi się w szwach – podobnie jak cały kraj. Głównymi bohaterkami filmu są dwie silne kobiety. Przedstawicielka lokalnej nomenklatury Tamara oraz nauczycielka Natalie, nie ukrywająca opozycyjnych sympatii. Choć stoją po przeciwnych stronach barykady, każda na swój sposób stara się walczyć o przyszłość Congo Mirador. Tymczasem zbliżają się wybory. Czy puste frazesy i obietnice wystarczą, by mieszkańcy wioski jeszcze raz poparli reżim, który nie ma nic więcej do zaoferowania? I czy Congo Mirador przetrwa choćby do końca filmu”. /Konrad Wirkowski/

Potomkowie cywilizacji łacińskiej
Polska 2020, 38 min
reż. Robert Kowalski

Jak zmieniał się Marsz Niepodległości w Warszawie? 11 listopada - od 2016 do 2020 roku.

"Ich celem jest „Wielka Polska Narodowa”. Wykrzykują to co roku, maszerując ulicami Warszawy 11 listopada, w dniu państwowego Święta Niepodległości. Zaczęło się w 1996 roku. Wtedy maszerowała tylko radykalna partia narodowców, Narodowe Odrodzenie Polski. Od 2010 roku ugrupowania skrajnej prawicy idą razem. ONR, Młodzież Wszechpolska, Autonomiczni Nacjonaliści i inni. W pierwszych, niedużych marszach manifestowano dumę narodową w jawnie faszystowski i antysemicki sposób. Mężczyźni w brunatnych koszulach wznosili ręce w hitlerowskim geście. Z czasem rzymski salut zastąpiono Bogiem, Maryją i krzyżem. Jednak mimo ostrożności organizatorzy nie są w stanie powstrzymać haseł antysemickich. „Żydzi precz, nasza polska rzecz” to doroczny standard. Marsz Niepodległości rósł z roku na rok. W 2018 defilowało już 250 tysięcy osób. Wśród nich Jarosław Kaczyński. Organizatorzy podkreślają, że uczestnicy to „zwykłe polskie rodziny z dziećmi”. Film przedstawia Marsze w latach 2016-2020. Na wszystkich obowiązywało nieformalne porozumienie z Policją o niewchodzeniu sobie w drogę. Na wszystkich manifestowano szowinizm, antysemityzm, rasizm i homofobię. Na wszystkich wieszczono rychłą śmierć wrogom ojczyzny”. /Robert Kowalski/

Punkt zapalny
Polska 2019, 83 min
reż. Wojtek Jankowski

Tęcza Julity Wójcik – pełna symbolicznych znaczeń instalacja, której historia sama stała się symbolem.

Nie ma chyba w dzisiejszej Polsce symbolu równie silnie dzielącego społeczeństwo, co prastary znak przymierza, zgody i harmonii – tęcza. Julita Wójcik tworzyła swoją tęczową instalację artystyczną w pogodnej i inspirującej atmosferze Domu Pracy Twórczej Wigry, z myślą o wielu znaczeniach i konotacjach przywoływanego symbolu – wszystkich pozytywnych. Wkrótce jednak, gdy kolorowy i łączący w zamierzeniu prezent dla utrudzonego społeczeństwa stanął na warszawskim Placu Zbawiciela, okazał się dla niektórych podarunkiem nie do przyjęcia. Jednoznacznie skojarzona z ruchem LGBT Tęcza w Warszawie płonęła siedem razy. Tym bardziej pokochali ją ci, którzy nie chcieli godzić się z symboliczną przemocą. Podobnie pełne napięć okazały się historie licznych rozsianych po Polsce nawiązań do słynnej instalacji. W filmowej opowieści Wojtka Jankowskiego nierozerwalnie łączą się ze sobą dosłowność i przenośnia, konkretna społeczna obserwacja i metafora o rzadko spotykanej sile wyrazu.

Stolen Fish. Kiedy zabraknie ryb
Wielka Brytania, Polska, Hiszpania 2020, 30 min
reż. Gosia Juszczak

Globalizacja w pigułce – chińskie inwestycje w Gambii zabierają pracę miejscowym rybakom, zmuszając ich do emigracji.

"Budowa chińskiej przetwórni ryb całkowicie zmienia sytuację mieszkańców Gunjur na gambijskim wybrzeżu. Kiedyś ryby były podstawą miejscowej kuchni i ekonomii. Dziś, łowione w przemysłowych ilościach przez gigantyczne trawlery i przerabiane na miejscu na mączkę, trafiają do Chin i Europy jako pasza dla zwierząt hodowlanych. Tymczasem gambijscy rybacy, pozbawieni pracy, zasilają szeregi migrantów szukających lepszego życia w Europie. Odsłaniając kolejne kostki globalizacyjnego domina, autorka filmu oddaje głos tym, którzy najwięcej tracą w tej grze”. /Konrad Wirkowski/

Tęczowa rodzina
Kanada 2019, 85 min
reż. Julia Ivanova

Dzieci wychowujące się w tęczowych rodzinach - Julia Ivanowa odwiedza po latach z kamerą bohaterów swojego filmu „Zostać ojcem”.

Niedługo po legalizacji przez Kanadę jednopłciowych małżeństw wraz z prawem do adopcji dzieci Julia Ivanowa nakręciła swój dokument “Zostać ojcem” (WATCH DOCS 2008). Jej bohaterowie Randy i Drew adoptowali małego Jacka, Scottowi surogatka urodziła bliźniaki, Ellę i Maca, Zea i Jazz mają ojca, Steve’a, i dwie matki: Wendy i Cory. Dwanaście lat później Ivanowa powraca z kamerą, by dowiedzieć się, jak radzą sobie te tęczowe rodziny i jak funkcjonują w nich wchodzące już w okres dojrzewania dzieci. Ivanowa świadomie powstrzymuje się od ocen i ideologicznych prekoncepcji, oferując nam szczery i bardzo ludzki portret rodzinnego życia. Jak we wszystkich ludzkich rodzinach, jest tu miejsce i na miłość, i na cierpienie.

Tylko diabeł żyje bez nadziei
Szwecja, Norwegia 2020, 85 min
reż. Magnus Gertten

Odkąd Dilya walczy o uwolnienie z uzbeckiego więzienia brata skazanego pod fikcyjnym zarzutem terroryzmu, jej życie zmienia się w thriller pełen zaskakujących zwrotów akcji.

"Uzbeckie władze od lat bezwzględnie tłumią wszelkie przejawy rzeczywistego i wyimaginowanego oporu pod przykrywką „wojny z terroryzmem”. Bohaterka filmu Magnusa Gerttena od kilkunastu lat walczy o wolność brata, skazanego pod sfingowanymi zarzutami przeprowadzenia terrorystycznego zamachu. Podobnie jak większość politycznych więźniów uzbeckiej dyktatury Iskandar przebywa w owianym złą sławą więzieniu Jaslyk na pustyni. Jego siostra z czasem staje się jedną z najbardziej rozpoznawalnych uzbeckich działaczek na rzecz praw człowieka. Choć w końcu decyduje się na ucieczkę do Europy, niestrudzenie usiłuje zainteresować świat losem brata. Agenci uzbeckich służb specjalnych podążą jej śladem do Szwecji. Jednemu z nich uda się przeniknąć naprawdę blisko. Tymczasem Iskandar po latach postanawia przyznać się do zarzucanych mu czynów…” /Konrad Wirkowski/

Tysiąc tóg
Polska 2020, 12 min
reż. Kacper Lisowski

11 stycznia 2020 roku w Warszawie – prawnicy z 26 europejskich państw manifestują solidarność z polskimi sędziami walczącymi o niezależne sądy.

"Warszawa, 11 stycznia 2020 roku. Sędziowie, prokuratorzy i adwokaci z 26 państw europejskich manifestują swoją solidarność z polskimi sędziami walczącymi o utrzymanie resztek niezależności sądownictwa. Maszerują w togach, ramię w ramię z polskimi kolegami, w wielotysięcznym tłumie oklaskujących ich warszawiaków. Dokumentując ten wzruszający epizod dramatycznej i dalekiej od happy endu walki o państwo prawa, Kacper Lisowski rozmawia też z uczestniczącymi w marszu tysiąca tóg europejskimi sędziami. Szczególnie mocno zabrzmi tu głos sędziego z Turcji, który z własnego doświadczenia wie, co to znaczy, kiedy taka walka jest już przegrana”. /Maciej Nowicki/

Wszystkie życia Kodżina
Francja 2019, 88 min
reż. Diako Yazdani

Kurdyjski gej wychodzi z szafy – co wyniknie z naruszenia tabu?

"Kodżin to młody kurdyjski gej, który za namową reżysera postanawia skonfrontować swoją społeczność z tematem tabu, jakim jest w jego kulturze homoseksualność. Bohater filmu ten swoisty eksperyment może przypłacić życiem, ponieważ wielu z jego rozmówców otwarcie przyznaje, że najchętniej wszystkich homoseksualistów widziałoby w trumnach. Panuje przekonanie, że homoseksualizm to choroba, którą da się wyleczyć, wypędzając z nieszczęśnika dżina, jaki zawładnął jego ciałem. Tak przynajmniej twierdzi znany imam - Kaszpirowski kurdyjskiej społeczności, który za pomocą różnych trików jest w stanie nie tylko “wyleczyć” homoseksualizm, ale również AIDS, raka czy Ebolę. Może wywołać to uśmiech niedowierzania, który jednak po chwili przeradza się w konsternację. “My, Kurdowie przez lata byliśmy prześladowani, jesteśmy nieakceptowani, chcą nas stłamsić. Nagraj film o oporze i wyzwoleniu Kurdystanu, wtedy będziemy z ciebie dumni” - słyszy reżyser od wujka. Jednak iracki Kurdystan oprócz dumy jego mieszkańców ze swojej narodowości i nieustannej walki o niepodległość otwarcie demonstruje uprzedzenie i odrazę do osób innej orientacji seksualnej. Sytuacja zmusza Kodżina do szukania azylu w Europie, gdzie trafia do…Polski. Błyskotliwy pełnometrażowy debiut Diako Yazdaniego przedstawia historię o wielkiej odwadze i uporze w dążeniu do życia w zgodzie z własna naturą, niezależnie od konsekwencji. Sam reżyser, irański Kurd, swoim przykładem daje nadzieję, że można przejść przemianę i z wrogości wobec odmienności stać się jej orędownikiem”. /Zuzanna Połynko/

Wyzwolenie
USA 2018, 87 min
reż. Luc Côté

Weterani amerykańskich wojen leczą psychiczne rany za pomocą ayahuaski.

Miliony weteranów amerykańskich wojen płacą za nie na co dzień niezwykle wysoką cenę. Głębokich psychicznych ran nie są z reguły w stanie wyleczyć przypisywanymi im na potęgę farmaceutykami, a nawet tradycyjną psychoterapią. Matt i Mike, bohaterowie “Wyzwolenia”, sięgną więc do tradycji znacznie starszej – do amazońskiego rytuału ayahuaski. Filmowy emocjonalny roller-coster nie kończy się jednak wraz z przełomem wywołanym ich psychodeliczną podróżą. Droga do nowego życia po wojennej traumie nie jest prosta – muszą ją przejść także ich rodziny. Opowiadając niezwykle poruszającą ludzką historię, twórcy filmu eksponują rażącą niesprawiedliwość – tym, których wysyła się na front i daje władzę zabijania, odmawia się później nawet władzy nad własnymi ciałami, zabraniając stosowania terapii, która mogłaby przynieść im wyzwolenie.

Zatrute serce
USA, Irlandia 2020, 85 min
reż. Paul Rice

Para gejów z San Francisco przemierza Rosję koleją transsyberyjską, zbierając świadectwa prześladowań osób LGBT i oporu aktywistów.

"Para gejów z San Francisco postanawia na własne oczy przekonać się, jak wygląda sytuacja osób LGBT w Rosji. Zaczynają od Petersburga, później przez Moskwę ruszają dalej na wschód koleją transsyberyjską. Po drodze zbierają historie gejowskich aktywistów, którzy mimo realnego zagrożenia próbują działać w obronie swoich społeczności. Rozmowy z nimi, uzupełnione materiałami z Internetu i państwowej telewizji ujawniają skalę prześladowań osób nieheteronormatywnych. Pobicia, zastraszanie, wszechobecny hejt, publiczne poniżanie – z tym wszystkim muszą się mierzyć na co dzień. Ale mimo niewyobrażalnie trudnej sytuacji wciąż znajdują się odważni ludzie, którzy nie bacząc na własne bezpieczeństwo, organizują się i walczą o swoje prawa. Organizują podziemną scenę drag, upowszechniają informacje medyczne dla osób transpłciowych, udzielają porad prawnych. I wciąż, wbrew wszystkiemu, mają nadzieję że ich sytuacja kiedyś się poprawi”. /Konrad Wirkowski/

Zielone kłamstwa
Austria 2018, 93 min
reż. Werner Boote

Za kulisami marketingu pseudo-ekologicznych produktów i firm.

"Ekologiczne produkty – sposób na ocalenie świata przed katastrofą – czy sprytny marketingowy chwyt, napędzający konsumpcję? Werner Boote analizuje w swoim filmie rynek „zielonych” dóbr – począwszy od artykułów spożywczych a skończywszy na elektrycznych samochodach. Podróżując po świecie, zagląda za kulisy nowego, ekologicznego wizerunku korporacji. Demaskuje marketingowe strategie, które rosnącą świadomość społeczeństw Zachodu w kwestii ekologii potrafią wykorzystać do zwiększenia zysków. Pokazuje, jak często proste socjotechniczne triki wpływają na nasze postrzeganie danego produktu jako przyjaznego środowisku. Kiedy daliśmy sobie wmówić, że kupując „świadomie”, ratujemy świat? I że nasze zaangażowanie na rzecz środowiska może sprowadzić się właśnie do tego – do konsumenckich wyborów?” /Konrad Wirkowski/

Złota trucizna
Szwecja, RPA, Norwegia 2019, 74 min
reż. Sylvia Vollenhoven, Fredrik Gertten

Mariette Liefferink kontra giganci – czy władze i właściciele kopalni złota w Johannesburgu wezmą odpowiedzialność za ekologiczną katastrofę?

"Nienaganne maniery, charakterystyczna wymowa, szpilki, ekstrawaganckie kreacje, makijaż i biżuteria. Bohaterka filmu Sylvii Vollenhoven i Fredrika Gerttena to bardzo stylowa gwiazda, choć nie świeci na firmamencie biznesu ani mody. Z początku biznesowi giganci wydają się ją wręcz z dobrotliwym uśmiechem lekceważyć. Popełniają błąd – mają przed sobą obrończynię praw człowieka pierwszej wielkości, wybitną i nieustępliwą. Mariette Lefferink nosi ozdoby tylko ze sztucznego złota, bo czuje, że to prawdziwe jest brudne. Prawie dosłownie – używany przy jego wydobyciu uran wiatr roznosi z hałd – złowrogiej pamiątki po złotej przeszłości Johannesburga – i osadza na wszystkim dokoła. Właściciele wielkich kopalń ani państwo nie czują się odpowiedzialni za tragiczne skutki dla mieszkańców sąsiadujących z kopalniami ubogich dzielnic miasta. Z autoironią, ale i charakterystyczną pewnością siebie Mariette, była świadkini Jehowy, mówi: “Myślę, że być może Bóg stracił zainteresowanie ludzkością. I dlatego czuję, że teraz moim obowiązkiem jest wyjść z domu i spróbować przywrócić trochę poczucia sprawiedliwości.” /Maciej Nowicki/

Zmiana trasy
2021, 56 min
reż. Maksim Szwed

Wszyscy wiemy, co działo się na ulicach białoruskich miast jesienią 2020 roku. Pamiętamy obrazy masowych demonstracji i szokująco brutalną reakcję reżimu. Znamy prawdę o aresztach, torturach i setkach białoruskich więźniów politycznych. A dzięki filmowi Maksima Szweda możemy przekonać się, czym żyli mieszkańcy Mińska w przeddzień pamiętnych prezydenckich wyborów. Bohaterami „Zmiany trasy” jest dwójka taksówkarzy o przeciwstawnych poglądach – i ich pasażerowie. Młodzi z niecierpliwością wyglądają upragnionych zmian; starsi często deklarują przywiązanie do systemu, który zapewnia im iluzję ekonomicznego bezpieczeństwa. W miarę zbliżania się wyborów, temperatura politycznych dyskusji rośnie. O czym marzyli Białorusini w sierpniu 2020 roku? Jak wyglądały pierwsze dni ich krótkiego karnawału wolności?